Door de schrijversstaking van 2023 merken we direct een dip in nieuwe films. Daardoor ben ik gedwongen een terugkijk te nemen op de oude films om alsnog wekelijks een recensie klaar te hebben liggen. Deze week kijken we naar de film American Beauty uit 1999, geregisseerd door Sam Mendes die later twee films uit de Bond-reeks en 1917 zou regisseren. We kunnen dus stellen dat hij na American Beauty nooit meer het artistieke succes heeft geboekt waarin hij met deze film wel slaagde.
De plot van American Beauty is vrij simpel. Een depressieve man die door een midlifecrisis heengaat. In een zin is de film samen te vatten aangezien we zijn acties in het dagelijkse leven volgen. Het zijn echter de goedgeschreven personages en hun acties die de film een stuk complexer maken. Bij films zoals deze (de zogenaamde “hang-out movies”) kan al snel een probleem komen opdagen. De film word saai. Dat gebeurt echter bij American Beauty niet. Hoewel het eerste half uur van de film aan de trage kant aan kan voelen, wordt het nooit saai. Het eerste gedeelte van de film is ook essentieel om de personages te begrijpen. Je word aan ze geïntroduceerd op een aparte manier en het zal even duren voordat je volledig aan hun gedrag bent gewend. Maar wanneer je eenmaal door dat eerste half uur heen bent realiseer je dat het essentieel is om de latere acties in de film te begrijpen en voel je ook daadwerkelijk wat wanneer de climax van de film aanbreekt.
still 'American Beauty' via TMDB
Het grootste gedeelte van de film is omringd in een mysterie. Ja, in een van de eerste zinnen van de film wordt verteld dat Lester Burnham (gespeeld door Kevin Spacey) dood gaat binnen een jaar, blijft zijn doodsoorzaak onbekend en hangt de eventuele sterfscene van Lester als een aankomende doem boven de film. De film voelt aan als de stilte voor de storm, omdat zijn dood vanuit iedere hoek kan komen en dat zorgt voor een extra spanning laag. Zelfs wanneer de dood eindelijk voor Lester Burnham komt slaagt de scenarioschrijver erin om je verwachtingen tot maar liefst twee keer toe te overstijgen. Want dat is ook het sterkste aan deze film. Het script. Ieder boek over scenario’s schrijven die na 1999 is geschreven zal de film American Beauty als voorbeeld gebruikt worden. Het is dan ook geen verrassing dat Alan Ball de oscar voor beste originele scenario in ontvangst mocht nemen. Want hij weet precies hoe je een goed script in elkaar zit. Van karakters tot spanningsboog. Alles is perfectie in dit goedgeschreven script. Maar het script is niet het enige wat goed is in deze film. Ook het camerawerk in deze film mag het label perfectie op geplakt worden. Ook hiervoor heeft de film destijds een oscar gewonnen. Prachtige shots worden samengesteld. Zelfs in de “normale” scenes van deze film (waarvan er maar weinig zijn) zie je dat er veel aandacht aan het camerawerk is geschonken.
still 'American Beauty' via TMDB
American Beauty is het ideale voorbeeld van films wanneer iedereen in de cast en crew het beste van het beste geeft. Hoewel de film op momenten traag aan kan voelen, is het nooit saai en weet het je van begin tot einde in een ijzeren grip te houden terwijl je toekijkt hoe Lester Burnham aan zijn eigen ondergang werkt.
Reactie plaatsen
Reacties