De maand januari is normaal gesproken altijd een saaie filmmaand voor nieuwe releases. In 2025 lijkt daar voor het eerst verandering in te komen met films zoals Babygirl, We Live in Time en Nosferatu. Bijna de helft van de films die op mijn to-watch lijstje voor 2025 staan komen uit in januari. Waaronder ook de film Nosferatu die ik op de dag van uitkomst in de bioscoop zag. Er is dus nog genoeg om dit jaar naar uit te kijken, maar we beginnen met de film Nosferatu. De nieuwste film door regisseur Robert Eggers die eerder films zoals The Witch en The Lighthouse regisseerde. Beide parels in het genre.

Het jaar 2024 komt alweer bijna ten einde. Dat kan maar een ding betekenen. Het is tijd voor mijn jaarlijkse lijst met de beste films die dit jaar zijn uitgekomen. Hoewel er al een paar vaststonden om de top 8 te halen zijn er ook genoeg films die het net wel hebben gehaald, of net niet. Zo vallen de films Dream Scenario en Trap net buiten de top 8. Toch zijn dit alsnog films die ik zeker kan aanraden. Maar welke films hebben het dan wel gehaald? Hieronder mijn top 8 films die in het jaar 2024 zijn uitgekomen.

Nog een paar weekjes en dan is het zover. Kerstmis. Het seizoen van gezelligheid of in mijn geval; kerstfilms. Kerstfilms zijn vrij raar. Aan de ene kant heb je de klassiekers zoals It’s a Wonderful Life (die ik nog steeds moet zien, en ik beloof jullie, dit jaar kijk ik de film echt) en recentere films zoals Home Alone. Maar dat zijn niet de enige kerstfilms die uitkomen. Netflix heeft alleen al deze week drie kerstfilms uitgebracht die je het beste kan omschrijven als “troep”. Hetzelfde verhaal, dezelfde B-acteurs die je herkent maar niet weet vanwaar, de enige A-acteur die er veel te veel geld voor heeft gekregen om de film een beetje populair te maken (ik kijk naar jou Lindsay Lohan, ook al kan je dat niet echt meer een A-acteur noemen) en dezelfde stijl. Dat is over het algemeen de meeste kerstfilms die nu uitkomen. Maar afgelopen week verscheen de film The Holdovers op een streaming-service en ik moest natuurlijk bekijken of deze met een oscar-bekroonde kerstfilm hetzelfde riedeltje was of zich mag aansluiten bij de grootheden.

Na jaren geschreeuwd te hebben dat wij Nederlanders geen fatsoenlijke films kunnen maken heb ik besloten het tegendeel te bewijzen. Afgelopen periode heb ik mezelf de opdracht gegeven om meer films van eigen bodem te kijken. Hoewel ik de Nederlandse romcom nog steeds afzweer heeft het me wel al naar het leuke Amsterdamned gebracht en de goede karakterstudie van Hardcore Never Dies. De film Spoorloos uit 1988 van George Sluizer zit echter op een heel ander level. Namelijk het level van films die je niet snel zal vergeten.

Eens in de zoveel tijd besluit je een film te kijken waar je hoge verwachtingen van hebt. Vlak voordat je die film besluit te kijken vraag je je af : “Heb ik te hoge verwachtingen?” en dan weet alsnog de film je verwachtingen te overtreffen. De Belgische film Close uit 2022 is zo’n film. Een film die je hart breekt en alle tranen uit je ogen trekt. Dit is zonder twijfel een van de meest emotioneel slopende films die je ooit zal kijken en behoort in hetzelfde straatje als Call me by your name en Toy Story 3.

Trap is de nieuwste film van regisseur M. Night Shyamalan die eerder films zoals The Sixth Sense (1999) en Split (2016) regisseerde. Shyamalan heeft het de laatste jaren moeilijker dan ooit om films te maken die relevant blijven. Nadat hij in 1999 met The Sixth Sense om de hoek kwam kijken kreeg hij veel te veel creatieve vrijheden als regisseur en schrijver en begon hij langzaamaan zijn eigen ondergang te werken. Dat gebeurde in 2010 met de film The Last Airbender. Maar nu is hij langzaam bezig een terugkeer te maken en lijkt hij net zoals Ridley Scott ieder jaar wel een film uit te pompen. Deze keer is het Trap. Een film die leuk begint maar zoals de meeste van Shyamalans latere films niet weet hoe het moet eindigen. Dus laten we kijken naar de rommelige film die Trap is.

Door de schrijversstaking van 2023 merken we direct een dip in nieuwe films. Daardoor ben ik gedwongen een terugkijk te nemen op de oude films om alsnog wekelijks een recensie klaar te hebben liggen. Deze week kijken we naar de film American Beauty uit 1999, geregisseerd door Sam Mendes die later twee films uit de Bond-reeks en 1917 zou regisseren. We kunnen dus stellen dat hij na American Beauty nooit meer het artistieke succes heeft geboekt waarin hij met deze film wel slaagde.

Iets waar Pixar een meester in is, is bijna tien jaar wachten voordat ze hun vervolg uitbrengen op een kaskraker-hit en dan er ook nog eens in slagen het origineel te overtreffen. Inside Out 2 is daar geen uitzondering in en met die film keert Pixar terug naar zijn oude gloriedagen…al is het maar voor even.

Mooi op het uiterlijk, compleet leeg op de inhoud. Ik heb het dan natuurlijk over het vernieuwde hbo max. Omdat omroepbaas Jan Slagter in het protest ging werd het grote machtige bedrijf Warner Bros. Discovery teruggeroepen en is Nederland het enige land waar het woord hbo nog in de naam staat en dat is een goed ding. Waarom? Hbo staat voor prestige televisie zoals Game of Thrones, Succession en The Sopranos. Max staat voor…Heel Holland Bakt. Nee, dat is een ander bedrijf. Welke geniale persoon de naam Max heeft verzonnen voor de streamingdienst weet ik niet, maar hier in Nederland blijft het gelukkig gewoon hbo noemen. Maar omdat ze de prijsverhoging moesten verhullen achter iets besloten ze het groot aan te kondigen als het vernieuwde hbo max. Maar hoeveel is er nou eigenlijk veranderd en wat is er nieuwgekomen?

Wat begon als een grap eindigde in een nachtmerrie. Nee, dit is niet het nieuwe motto voor een nieuwe horrorfilm. Ik heb het over de nieuwe film van de Bellinga-familie. Gisteravond dacht ik dat het een goed idee was om de film De Bellinga’s: vakantie op stelten te kijken samen met mijn zusje. Het begon met buikpijn van het lachen omdat het zo slecht was maar al snel verdween dat en kwam er een depressie voor in de plaats dat deze vorm van kindermisbruik is toegestaan in Nederland.

*zucht* het word weer zo’n recensie. Een film die er uit het niets leek te zijn is de film Bob Marley: One Love. Toen ik deze trailer plotseling voor The Zone of Interest vond ik het er zeker interessant uitzien maar ik had ook zo m’n twijfels want zoals vaak later bij deze films blijkt is de trailer beter dan de daadwerkelijke film. Ik besloot dus, als ik ergens in een gaatje in m’n veel te drukke agenda zou kunnen vinden, ik eens zou gaan kijken speciaal voor jullie of het waard is om er naartoe te gaan of dat je beter de Wikipedia-pagina kan lezen. Wat blijkt? Ik moet vaker naar m’n vermoedens luisteren.

De afgelopen weken is er een film geweest die het Netflix-kijkende publiek in een ijzeren greep houdt en dat is La sociedad de la nieve of zoals die in het Engels heet (en ik hem ook ga noemen) Society of the Snow. Als je mij een beetje kent vermijd ik dit soort films normaal gesproken omdat ze 9 van de 10 keer teleurstellend zijn en zeker als ze door Netflix zijn geproduceerd maar daar kan ik beter een keer een aparte blogpost aan toe wijden. Maar goed…na lang twijfelen besloot ik de film dan toch te kijken zodat ik de vraag kan beantwoorden : “is ook deze film teleurstellend?” M’n antwoord op die vraag is : “niet echt.”