De maand januari is normaal gesproken altijd een saaie filmmaand voor nieuwe releases. In 2025 lijkt daar voor het eerst verandering in te komen met films zoals Babygirl, We Live in Time en Nosferatu. Bijna de helft van de films die op mijn to-watch lijstje voor 2025 staan komen uit in januari. Waaronder ook de film Nosferatu die ik op de dag van uitkomst in de bioscoop zag. Er is dus nog genoeg om dit jaar naar uit te kijken, maar we beginnen met de film Nosferatu. De nieuwste film door regisseur Robert Eggers die eerder films zoals The Witch en The Lighthouse regisseerde. Beide parels in het genre.
Nosferatu is een remake van de film Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922) die voorkwam uit de Duitse expressionistische filmstroming, wat weer een eigen interpretatie was van het boek Dracula door Bram Stoker. Nosferatu mag je eigenlijk geen remake noemen maar is weer een eigen interpretatie op de film uit 1922. Voor de mensen die niet bekend met het verhaal zijn van Dracula of Nosferatu…hier een kleine recap: Een jonge makelaar vertrekt naar Roemenië om daar een oude graaf te helpen met het kopen van een huis in een Duitse stad. De graaf, genaamd Orlok, is oud en wilt de koop in zijn thuisland afhandelen voordat hij vertrekt uit Roemenië. Wat de jonge makelaar echter niet weet is dat de oude graaf een eeuwenoude vampier is die het gemunt heeft op zijn vrouw waarmee hij pasgetrouwd is. Het verhaal is al eeuwenoud, in tal films gebruikt en is in deze film het zogenaamde “skelet” van het verhaal.
still 'Nosferatu' via TMDB
Echter waarin deze versie verschilt is het talent van Eggers om jou helemaal onder te dompelen in het tijdperk. Robert Eggers is een schrijver/regisseur die uitgebreid research naar zijn onderwerpen doet en is voor deze film teruggegaan naar de volksverhalen waar vampiers in verschijnen en is nog veel dieper in het occultisme gedoken dan zijn eerdere films. Daardoor hangt er een bepaalde sfeer om de film wat vrij dicht in de buurt komt van realisme. Zoals gewoonlijk praten zijn personages oud Engels, oud Duits en Roemeens. Robert Eggers heeft zoveel energie erin gestoken om de wereld zo dicht mogelijk na te maken hoe het in dat tijdperk was, waardoor zelfs de bovennatuurlijke elementen een vorm van realisme met zich meedragen. Buiten dat Eggers een uitstekende schrijver is, is het ook een van de beste regisseurs die in de afgelopen tien jaar is opgestaan. De cinematografie is prachtig en hoewel hij hier en daar wat experimenteerde met shots, waren die experimenten zeer geslaagd.
Het acteerwerk is ook weer zoals we gewend zijn van een Robert Eggers film. Op de eerste pagina van het script van The Witch stond geschreven dat het belangrijk was dat de personages als echte mensen aanvoelde, en niet dat de kijker het idee had dat hij naar acteurs zat te kijken die een personage uit dat tijdperk speelde. Dat is iets wat hij nog steeds niet loslaat en ondanks de sterrencast vergeet je dat je naar een Willem Dafoe zit te kijken die een personage speelt. Je hebt het gevoel dat je naar de vampierjager Von Franz zit te kijken. Bill Skarsgård verdwijnt compleet in de rol van Count Orlok en zijn stem en uiterlijk is op een meesterlijke wijze gedaan. Maar er is een acteur die ik in het bijzonder wil prijzen. Nicolas Hoult die de rol van de jonge makelaar Hutter speelt. Zonder twijfel is dit een van de beste rollen in zijn acteer carrière. De laatste tijd zie ik hem in meer verschijnen, hij zal ook binnenkort Lex Luthor gaan spelen in de nieuwe Superman film. Na hem in deze film gezien te hebben kan ik zeggen dat Nicolas Hoult een van de beste acteurs, als niet de beste acteur, van deze generatie is. Het is nog een jonge acteur en ik kan niet wachten om zijn volgende project te zien.
still 'Nosferatu' via TMDB
En dan het laatste wat ik wil prijzen aan de film is het geluid. Geluid, of juist net het ontbreken van geluid, maakt een horrorfilm. Het sound design team achter deze film heeft laten zien dat ze het genre heel goed begrijpen en zorgen dat de scenes van eng naar zenuwslopend gaan. Dus als we alle positieve punten bij elkaar gaan optellen verdient deze film het stempel meesterwerk. Robert Eggers lijkt ook te beseffen dat als hij een groter publiek wil bereiken hij een deel van zijn arthouse-roots los moet laten, maar blijft er ook nog trouw genoeg aan om de oude garde van zijn fans te behouden. Nosferatu verdient het om gezien te worden op het grootst mogelijke scherm en is een van de beste films die ik in de afgelopen tien jaar heb gezien. Ik kan niet wachten om de film opnieuw te kijken.
Reactie plaatsen
Reacties