Het is jullie misschien opgevallen dat er zo goed als nooit een recensie voor een horrorfilm op de website verschijnt. Dit simpelweg omdat ik niet bepaald een groot fan van horrorfilms ben. De reden hiervoor is dat ik ze vaak gewoon te eng vind om te kijken. Echter maak ik soms een uitzondering voor de meer abstractere horrorfilms (die vaak geproduceerd zijn door de studio A24). Films die voorgingen waren The VVitch, Get Out en Bones and All. Stuk voor stuk uitstekende films. Dit is eigenlijk een garantie wanneer je zo'n soort horrorfilm kijkt. Een film wat niet buiten de boot valt is Hereditary, een film uit 2018 onder regie van de opkomende regisseur Ari Aster.
Hereditary volgt een miniatuurkunstenaar genaamd Annie die op korte tijd twee persoonlijke verliezen meemaakt. Terwijl zij en haar gezin rouwen komt ze in contact met onverklaarbare gebeurtenissen. Hoe meer ze haar gezin hiervan probeert te overtuigen, hoe meer hun denken dat Annie gek is aan het worden door de zware emotionele klap die ze heeft moeten verduren.
De reden waarom ik niet al teveel in details ga op de plot is omdat ik zo min mogelijk spoilers wil geven. Je moet deze film in zijn volledigheid kunnen ervaren zonder dat je weet waar het naartoe gaat, en als je ook maar op enig moment denkt dat je weet waar het naartoe gaat, vraag ik je nogmaals na te denken. Want geloof me, het gaat niet de kant op waar je denkt dat het naartoe gaat.
Een van de dingen die deze film uitstekend weet neer te zetten is de functionering van het gezin. Dit komt mede door het uitstekende acteerwerk wat door ieder van de acteurs/actrices wordt geleverd. Toni Collette steelt de show als Annie en het is een schande dat ze niet eens een Oscarnominatie heeft gekregen voor de rol van Annie. Maar ook haar mede-castleden spelen de sterren van de hemel. Alex Wolff die haar zoon Peter speelt weet een realistische tiener neer te zetten (iets waar weinig acteurs in slagen in een horrorfilm) en hij en Toni Collette weten de moeder-zoonband prima te verkopen. Iets wat zorgt waar men zich in zal herkennen en dat is niet iets wat vaak voorkomt in dit genre, herkenbaarheid.
Het camerawerk in deze film zou ik een aparte blogpost aan kunnen wijden (maar dat doe ik niet omdat ik dan teveel op de technische kant inga). De keuze om Annie een miniatuurkunstenaar te maken was een uitstekende keuze wat voor mooie overgangen zorgt en over het algemeen prachtige shots aan het publiek levert. Ook de geluidkeuze was top. Dit komt omdat het je een onprettig gevoel gaf en je het idee kreeg dat er gevaar op de loer lag.
Hoewel geesten een belangrijke rol in deze film spelen, gaat Hereditary meer over wat het overlijden van een persoon die dichtbij je stond met jou en de dynamiek in de familie doet. Het is daarom een realistische film waar vele herkenbaarheid in kunnen vinden maar slaagt erin ook een horrorfilm te blijven wat je een onprettig gevoel geeft. Datzelfde gevoel groeit alleen maar met iedere scene die voorbij gaat. Daarom heb ik dan ook besloten deze film de hoogste score te geven, een 5 van de 5.
Reactie plaatsen
Reacties