De afgelopen weken is er een film geweest die het Netflix-kijkende publiek in een ijzeren greep houdt en dat is La sociedad de la nieve of zoals die in het Engels heet (en ik hem ook ga noemen) Society of the Snow. Als je mij een beetje kent vermijd ik dit soort films normaal gesproken omdat ze 9 van de 10 keer teleurstellend zijn en zeker als ze door Netflix zijn geproduceerd maar daar kan ik beter een keer een aparte blogpost aan toe wijden. Maar goed…na lang twijfelen besloot ik de film dan toch te kijken zodat ik de vraag kan beantwoorden : “is ook deze film teleurstellend?” M’n antwoord op die vraag is : “niet echt.”
Oké dat was een beetje vaag en geef me even de kans het verder uit te leggen. Maar eerst wil ik het even credits geven waar het credits verdiend en dat is het onderwerp. Na de aftiteling van Society of the Snow kon ik het niet laten om direct naar het internet te gaan en informatie over het daadwerkelijke incident op te zoeken. Zelfs nu kan ik het niet laten om erover na te denken en verder onderzoek naar te doen. Er was iets in dit incident dat met mij klikte en waardoor het interesse bij me heeft opgewekt wat altijd een pluspunt is als films dit weten te bereiken. Interesse op te wekken bij mij voor een gebeurtenis waar ik nog niet vanaf wist. Er staat ook een documentaire op Netflix over het maken van deze film en schijnbaar komen daar ook de overlevenden aan het woord dus ik kan niet wachten om die te kijken.
still 'Society of the Snow' via TMDB
Maar toch was er iets wat mij tegenhield in deze film waardoor ik er niet compleet van kon genieten en dat is de spanningsboog. Hoe deze film is opgebouwd voelt een beetje raar aan. Niet eens experimenteel maar gewoon een aparte manier om dit zenuwslopende verhaal te vertellen. De vliegtuigcrash is het hoogtepunt in de film…de piek in de actie om het zomaar te noemen…maar er is een probleem. De crash zit direct in de eerste vijftien minuten en daarna lukt het de film niet meer die piek te overtreffen. Daarna word het een rechte lijn voorwaarts waar ergens in het midden nog een klein piek momentje inzit (maar niet de crash weet te overtreffen) maar voor de rest is het recht voorwaard zonder dat er een andrealine beloning aanzit. Dat zorgt dat de film op sommige momenten een beetje langdradig aanvoelt. We volgen vooral de personages van dag naar dag en natuurlijk is dat niet zo’n rare keuze maar er gebeurt weinig in en sommige plot-points vallen in de herhaling.
De film wilt heel erg dat jij jezelf de vraag stelt : “hoe ver zou jij gaan om te overleven?” en dat is een goede vraag…een vraag waar ik nog steeds over nadenk maar toch mist deze vraagstelling bij de personages. De film biedt een interresant dilemma aan de personages aan…namelijk zou je je eigen vrienden opeten om te overleven maar gaat er vervolgens niet voor mijn gevoel genoeg op in hoe de personages hier zich bij voelen. Ja, ze weigeren in het begin maar na een tijdje lijkt het een gewoonte voor ze te worden. Dan eten ze een menselijke vinger hoe jij en ik een Snicker eten. Terwijl als je naar de interviews van de overlevenden kijkt benadrukken zij dat het keer op keer een nachtmerrie was maar dat het noodzakelijk was om te overleven.
still 'Society of the Snow' via TMDB
Maar toch was de film niet zo rampzalig als ik hierboven schets. Het had oprecht mooie karaktermomenten in en het acteerwerk gemixed met de regie was prachtig. De mooie sneeuwshots van de met sneeuw bedekte bergen was om van te smullen. Er is iets wat bij mij geprikkeld word zodra ik sneeuw op film zie. Plus het was een uitstekende keuze om deze horrorbeelden te mixen met de prachtige shots van de mooie omgeving wat een apart gevoel uitstraalde.
Dus het was oprecht geen slechte film maar miste op sommige momenten de krachtige momenten waardoor men zijn aandacht erbij blijft houden. Mocht je de film in ieder geval nog niet gezien hebben raad ik het zeker aan dit te doen.
Reactie plaatsen
Reacties